Czy język migowy różni się w zależności od kraju?

Język migowy to wspaniałe narzędzie komunikacji, która dzięki niemu, może odbywać się bez użycia słów i narządu słuchu. Jest wykorzystywany przez osoby niesłyszące lub słabo słyszące oraz osoby słyszące komunikujące się z osobami głuchymi. Jest to rodzaj języka, który zamiast słów wykorzystuje znaki wizualno-przestrzenne. Z tego względu wiele osób myśli, że istnieje jeden uniwersalny język migowy, którym posługują się niesłyszący na całym świecie. Czy tak rzeczywiście jest? Jeśli chcesz się tego dowiedzieć, przeczytaj ten artykuł!

Czy istnieje jeden język migowy, czy jest ich wiele?

Wbrew przekonaniu, że język pozbawiony słów i oparty na znakach wizualno-przestrzennych musi być uniwersalny, istnieje jego wiele odmian. Nie ma jednego języka migowego, którym mogłyby porozumiewać się między sobą osoby niesłyszące pochodzące z różnych krajów. Języki migowe występują bowiem w różnych odmianach. Każdy kraj ma więc swój własny język migowy, a czasami w jednym kraju może być wykorzystywanych nawet kilka różniących się od siebie języków migowych. Jest tak np. w Belgii, gdzie istnieje zarówno migowy język belgijskiej odmiany francuskiego, jak i migowy język flamandzki.

Nie wiadomo, ile dokładnie języków migowych jest obecnie wykorzystywanych na świecie do komunikacji, jednak specjalnie z myślą o międzynarodowych kontaktach osób niesłyszących stworzono międzynarodowy język migowy International Sign — IS. Jest to odpowiednik języka esperanto stosowany na różnego rodzaju seminariach, kongresach, konferencjach oraz spotkaniach, w których uczestniczą osoby głuchonieme z różnych krajów.

Czy polski język migowy jest taki sam jak mówiony język polski?

Polski język migowy to ojczysty język osób głuchych w naszym kraju. Uczą się go od swoich rodziców albo poznają w szkołach dla niesłyszących takich jak np. szkoła prowadzona przez Instytut Głuchoniemych im. Jakuba Falkowskiego w Warszawie. Nie przypomina on polskiego języka mówionego, gdyż różni się od niego gramatyką oraz składnią. Język polski jest więc dla osób niesłyszących językiem obcym. Tak jak każdy inny język migowy składa się ze znaków migowych, alfabetu palcowego oraz gestów. Mimika pełni w nim ważną funkcję gramatyczną. Istnieją różne odmiany polskiego języka migowego (np. regionalne czy środowiskowe). Różne dialekty są nadal używane w polskim języku migowym, ponieważ szkoły dla niesłyszących zlokalizowane są w różnych częściach Polski, w których stosuje się często odmienne znaki dla określania tych samych zjawisk lub rzeczy.

Podobnie jest w innych krajach. Żaden język migowy nie jest wierną kopią języka mówionego, a nawet go nie odzwierciedla. Każdy język migowy jest pełnoprawnym językiem. Ma więc odmienną gramatykę i składnię od języka mówionego stosowanego w danym kraju. W Unii Europejskiej językami migowymi posługuje się obecnie około 750 000 osób.